احترام به مادر(حكايت)

حسین نفتی، نفت فروش بود به حوزه آمد و درس خواند

و به او شیخ حسین گفتند

و چون زهد و تقوا را پیشه کرد به شیخ‏ حسین زاهد معروف شد.

شیخ حسین زاهد می‏گوید:

مادرم پیر و زمین‏گیر بود،

هر روز ساعتی معین برای او ظرف گذاشته و بعد هم می‏آمدم

آن ظرف رابرداشته و می‏بردم و تخلیه می‏کردم

و می‏شستم و می‏آوردم و در گوشه‏ اتاق می‏گذاشتم.

یک روز ظرف را گذاشتم و از اتاق بیرون آمدم ولی یادم رفت برگردم.

ساعتی بعد که یادم آمد با عجله به اتاق مادرم رفتم. و او سخت عصبانی بود

به همین خاطر تا مرا دید با لگد به ظرف زد و ترشح کرد

و تمام بدن و لباسم نجس و آلوده شد،

اما هر چه بود مادرم بود و به احترامش سرم را پایین انداخته

و هیچ نگفتم تا مبادا از من ملول و دلتنگ شود.

لذا خیلی آهسته ظرف را برداشتم و بیرون آمدم. وقتی کارم تمام شد

و برگشتم مادرم با یک دنیا محبت و سوز و پشیمانی نگاهم کرد و

گفت :حسین!

نجست کردم؟

و من برای اینکه او را شاد کرده و لبخند را بر لب‏های او ببینم

به او گفتم:

مادر!

یادت هست وقتی که بچه بودم چقدر تو را نجس کردم

حالا یک بار هم تو ما را نجس کن، مگر چه می‏شود؟

حال من این داستان را گفتم تا با قرآن زندگی کردن را به گونه‏ای

محسوس و ملموس نشان داده باشم.

شیخ حسین چون با قرآن زندگی می‏کرد، در آن خلوت که جز خدا کسی شاهد نبود

هرگز سخنی نگفت که مادرش آزرده خاطر شود

زیرا توصیه و سفارش قرآن را شنیده و آویزه گوش خود قرار داده که:

** فلا تقل لهما اف **

مبادا با مادرت با پدرت سخنی بگویی که آنان‏را رنجیده و غمناک سازد.

از این رو نسبت به برخورد تلخ مادر هیچ نگفت

و وقتی هم که پاسخ داد سخنی نگفت که مادر را خسته و رنجور کند

بلکه با یک دنیا ملاحت و لطف خاطره دوران کودکی خود را به نشان سپاس یادآورش شد.

زندگی کنیم نه بازی!

تالیف: محمد رضا رنجبر

:: موضوعات مرتبط: حكايت و داستان , ,

امتیاز مطلب : 0

تعداد امتیازدهندگان : 0

مجموع امتیاز : 0

صبح امید